ویولن
ساز زهی و آرشه‌ای است. در اواسط قرن 16 با اقتباس از سازهای ربک، لیرا دابراچوا و بخصوص ساز فیدل ساخته شد. ویولن با چهار سیم و دسته ای کوتاه و بدون پرده بندی و وسعت صوتی تقریبا سه اکتاوی، کوچکترین و پرکاربرد ترین عضو خانوادۀ زهی آرشه ای غربی (ویولن، ویولا، ویولنسل، کنترباس) می باشد.
ویولن توسط آرشه ای نواخته میشود که بطور عمده از دو قسمت چوب و موی آرشه تشکیل می شود. موی آرشه از جنس دم اسب یا مواد مصنوعی مشابه است.
کوک سیم های ویولن به این ترتیب است: می - لا - ر- سل
ویولن در اواخر دوره سلطنت ناصرالدین شاه به ایران آمد و به دلیل شباهت آن با ساز کمانچه، نوازندگانی مانند تقی دانشور، حسین هنگ آفرین، و ابراهیم آژنگ در دارالفنون به فراگیری این ساز مشغول شدند.
از نوازندگان ایرانی ویولن می توان از خاچیک بابایان، ارسلان کامکار، ابراهیم لطفی، نام برد.
